Mijn grootmoeder overleed op 102 jarige leeftijd. Ze zag het levenslicht in 1904 en deed haar lichtknopje weer uit halverwege de jaren 00 van deze 21e eeuw.
Ze was een lieve, geïnteresseerde en zorgzame vrouw die vrijwel nooit ziek was. Elke dag deed ze een 30-minuten-tukje rond het middaguur, zelfs toen ze 5 kleine kinderen had. Regelmaat, bescheidenheid en gematigdheid waren haar devies. Mijn moeder lijkt op haar. Ik ietsje minder.
De laatste dagen denk ik vaak aan mijn oma. Hoe zou zij gereageerd hebben op deze corona-crisis? Zij heeft er namelijk een aantal van dichtbij of van iets meer afstand meegemaakt: Wereldoorlog I, de Grote Depressie, het verlies van een kind, Wereldoorlog II, de Wederopbouw, de Watersnoodramp, het overlijden van haar echtgenoot, de Oliecrisis en de millenium-overgang.
Ik denk, haar kennende, met haar gebruikelijke rust, nuchterheid en acceptatie-vermogen. Ze liet zich niet snel gek maken. Als je al zoveel gezien en meegemaakt hebt, dan ga je mee met de flow, blijf je goed geïnformeerd, denk je positief en zorg je dat je thuiscocon een veilige haven is. Dat heb ik dan waarschijnlijk wel weer van haar en mijn moeder.
De vrouwen in mijn familie zijn kanjers, een voorbeeld.
